Huwelijk

Uit mijn eerste huwelijk kreeg ik drie zonen en een dochter, waar ik heel happy mee was. Ervaring had ik inmiddels opgedaan bij de zes kinderen van onze tweede moeder!Maar er waren andere ervaringen, die ik gemist had. Het leven in de rimboe, hoe gezond ook voor je vorming, had al een zeker van de wereld afgesloten zijn. Daarna de jaren van geïsoleerd zijn achter het gedek en het gebrek aan onderwijs. Daarbij gevoegd de kostschool periode in Nederland gaven een tekort aan wereldse ervaring, die mij duidelijk parten speelde.

In dit huwelijk werd er niet over mijn verleden gesproken. Het was eigenlijk iets waarvoor je je moest schamen. Maar ik wist niet beter of dat was gebruikelijk in Nederland. Een van de redenen waardoor dit huwelijk strandde.

Mijn achterstand in mijn ontwikkeling en een stuk jeugdervaring haalde ik enigszins in, door een studie orthopedagogiek in Leiden, waar ik snel door heen kwam.

Eerst stierf mijn een na oudste zuster Nel, kalm in haar middagslaap. Zij is 51 jaar geworden. Voor ieder heel onverwachts. Daarna stierf mijn vader, toch nog 81 jaar geworden.

Mijn oudste zuster Trees is, later, ook doordat zij zoveel voor ons heeft op moeten vangen in het kamp,een te grote verantwoordelijkheid heeft moeten dragen,erg ziek geworden. Ik heb haar toen enige maanden verzorgd. Zij is op dramatische wijze omgekomen in haar bad. Een een op een verzorging is hier al niet voldoende gebleken. Zij werd 60 jaar.

Zo zijn er in Nederland velen van hen, die het Jappenkamp overleefden, nog voortijdig overleden.

Hierboven het huisje van Trees op Schiermonnikoog.

Hier heb ik voor Trees gezorgd. Waarna ik nog enige tijd op haar huisje bleef passen, na de begrafenis.

Jacques Movig was door zijn vader gestuurd om namens hem condoleances aan te bieden aan de familie Schrijnen.

Hij logeerde bij mij. En wij wandelden het eiland rond. De wandelvriendschap werd vanuit Alphen voortgezet. We hebben wat stranden afgewandeld! Het gezamenlijk verleden en bekendheid uit de jeugd door de vriendschap van ons beider ouders, bracht ons bij elkaar.

Toen zochten we naar een huis. Eerst rondom Alphen, later afgezakt naar Limburg. Tot we in Ottersum terecht kwamen. Het huis hebben we zelf geschilderd en opgeknapt. Het was uitgewoond door de gehandicapten van Maria Roepaen.Op 15 Oktober, 1990 zijn we in stilte getrouwd. Dit hebben we in de zomer van 1991 uitgebreider met de familie gevierd.