Nieuw-Amsterdam

Een overhaast vertrek uit het kindertehuis.( 30 november 1945) naar van Heutzboulevard 28. Transporten in groepen vervolgens op 3 december naar de haven van Batavia “Tandjoeng Priok”. .Met de boot de Clenroy , ( militairen sliepen hier op het dek om maar zo veel mogelijk plaats te scheppen voor de evacués), werden wij naar de Nieuw Amsterdam gebracht.

Op 5 december s’middags gingen wij aan boord.. Wij waren met een groep van ongeveer 25 personen. Mijn vader met ons vijf meisjes en Dr. Mevr. Weduwe v. Es van de Knoop , arts, met 2 eigen kinderen en 17 volle wezen. Deze twee ” leiders” hadden veel aan elkaars hulp. Het was heel moeilijk om je als groep te handhaven in zo’n grote menigte, waarvan de helft uit militairen bestond. De oudsten moesten voor de kleinsten zorgen. De hutten hadden drie stapelbedden.

Het eten was voor soldaten bestemd. Wij wisten niet, wat wij zagen toen wij dat op ons bord kregen! De kinderen werden bezig gehouden. Er werd Kerstmis gevierd. Met al die verzwakte mensen aan boord kon het niet uitblijven: alle kinderziektes braken uit. Al waren zij er voor de oorlog voor ingeënt, de ondervoeding had er voor gezorgd dat deze vaccinaties niet meer hielpen.

De ziekenafdeling was overbezet. En ik lag dan ook met mazelen met een ander kleintje in een bed.. Gelukkig geen bedplasser! . 8 dec. vertrek uit Singapore , 11 dec. Vertrek uit Colombo, 18 -23 dec.

Kledingverstrekking te Suez. ( 24-25 dec. ) Wie lopen kon, mocht met een bus naar een loods, waar kleding en schoenen uitgedeeld werden.. Pech voor mij, want ik was toen afhankelijk van wat Trees voor mij mee kon brengen. We kregen allemaal van dezelfde jurkjes, niet erg warm. Trees maakte van een soldatendeken een winterjas voor mij. Ook al niet erg warm, want dat spul is nogal dun.

Daarna vertrek uit Port Said.

Met al die zieken kwamen wij op 1 januari 1946 in Southampton in Engeland aan, waar het Wilhelmus voor ons gespeeld werd. Wij werden overgeladen in de Almanzora. (Een probleem, er was niet op onze groep gerekend. Gelukkig werd nog een slaapzaaltje voor ons geregeld.) Deze voer met ons naar de haven van Amsterdam, waar wij op 3 januari ontscheept werden.

Registratie gaf nog moeilijkheden. Om er als groep met verschillende namen, die niet volgens het alfabet afgehandeld konden worden, door heen te komen. Kinderen van 9 en 14 jaar, die “hoofd”van hun gezin waren, konden niet behoorlijk antwoorden op vragen als huisnummers van hun familie of geboortedata van hun ouders. Bij onze aankomst kwam Juliana, toen nog prinses, ons welkom heten.

Daar duurde het uitladen heel erg lang. Ons gezin kwam in een bus terecht, die ons naar tante Bets Jansen bracht in Amsterdam. Voor ons uit Indonesië was dit een heel gekke ervaring. Hoge huizen. Een bel. Een touw met een mandje er aan langs een hoge trap, waar we door de hele familie liefdevol verwelkomd en warm gewreven werden.

Door mensen uit de straat werden zaken zoals een blik bruine bonen en een deken gebracht. De volgende morgen zagen we dat er ijs op de ramen stond. Het was een strenge winter en buiten lag een pak sneeuw. Wij naar buiten met de handen in de sneeuw. Kregen heel koude handen, die we daarna tegen de haard hielden. Verbaasd dat, dat dan heel zeer ging doen!

Onze hoofden werden bewerkt met allerlei middelen om het haar te laten groeien. Door hongeroedeem was ons haar uitgevallen. Ik had alleen nog maar een beetje babypluis.

We konden daar natuurlijk niet blijven, er werd naar een oplossing gezocht.

Vader had geen inkomen. Het achterstallig loon van de maatschappij waar hij voor werkte werd niet uitbetaald. Ook werden er geen paspoorten verstekt, tot de bootreis en de kleding uit Port Said terugbetaald waren. Over deze voorschotten werd rente berekend en zo kon men nog jaren in de schulden zitten. Verzekeringsmaatschappijen in Nederland dreigden met royeren als de premieachterstand van de oorlogsjaren niet onmiddellijk zou worden ingelost.