Aan het werk

Een paar maanden ben ik au pair geweest in een Frans gezin in Marken lez Courtrai, Zuid België.

De bedoeling was dat de kinderen daar goed Nederlands leerden spreken. Dat vonden ze wat deftiger dan dat Vlaams. Of het gelukt is durf ik niet te zeggen. Het was echter wel goed voor mijn Frans!

Terug naar Den Haag en een baan zoeken. Een van onze logees aldaar, Adri Hes, een begeleidster van autistische kinderen was daar met haar pupil. Dit jongetje,Paul Dobbelmans, boeide mij door zijn gedrag zozeer, dat ik dit werk ook wilde gaan doen. Daarvoor moest ik me laten testen op het Pedagogisch Instituut in Nijmegen.

Na de test kreeg ik een baan in een klein instituut in Nijmegen. Ze hadden daar een aantal autistische kinderen van verschillende leeftijden.

Van het psychologen echtpaar, dat het instituut leidde, werkte de man buitenshuis en gaf de vrouw de kinderen therapie. Nadat de vrouw een miskraam kreeg moest ik zelfstandig werken met de kinderen en daarnaast huishoudelijke taken vervullen. De gezonde kinderen van het echtpaar leefden daar ook in huis en namen de gedragingen van de autisten over.

De zolder, waar op ik sliep was niet verwarmd . Op mijn bed had ik een paar matrassen gelegd, maar dat hielp niet tegen de kou. In die tijd had je nog strenge winters, rond - 20, in Nederland.

Al wandelend met de kinderen kwamen ik soms een straatorgel tegen. Het was fijn als ik hen op die muziek kon laten bewegen. Een jongen was gefocust op auto’s en probeerde of ze open konden. Hij dacht zo weer naar huis te komen. Een andere jongen liep steeds omhoog kijkend de daken te bestuderen. Hij ontsnapte eens aan mijn aandacht en schoot een drukke supermarkt in. Hij is gelukkig weer teruggevonden!Toen ik eens met deze jongen bezig was, gaf hij mij een zodanige kopstoot tegen mijn kaak dat ik amper aan een hersenschudding ontkwam.

Deze werksituatie was niet ideaal.

Het lukte mij echter bij de kinderen wat te bereiken, maar alleen in een, een op een situatie, zodat de anderen verstoken bleven van hulp. Ik vroeg daarom aan de toenmalige expert in autisme, Zuster Gaudia die verbonden was aan het Radboud in Nijmegen, om een plek waar ik één kind kon helpen.