Maarten
Zij introduceerde mij bij een familie met een autistisch kind in Wassenaar. Dat was Maarten Kuil, toen 5 jaar oud. Hij praatte niet en slaakte alleen heel harde kreten en bonsde met zijn hoofd tegen de muur.
Een autist voelt zich tussen andere mensen als in een bos met beren. Hij begrijpt hun gevoelsleven niet en dat schrikt hem af. . Het gehoor en spraakvermogen van Maarten was echter helemaal in orde. Maar doordat zijn omgeving dat niet door had, werd hij als een doofstomme behandeld.
Een baby trekt op natuurlijke wijze de aandacht van zijn moeder, die daarop respons geeft. Bij een autist moet de moeder (als zij dat tenminste weet! ) dit proces voortdurend op gang houden, zodat ook deze baby kan leren van zijn omgeving.
Na de eerste twee weken, waarin ik hem alleen maar observeerde, ging ik met hem aan de slag.
De eerste confrontatie was, toen hij getemperatuurd moest worden en dit niet wilde toelaten. Door de tik die hij toen kreeg besefte hij.” Daar is iemand die iets van mij wil!”Door hem nadrukkelijk en dwingend toe te spreken leerde hij luisteren. Ik nam hem mee naar het bos, naar zijn lievelings -klimboom. Daar legde ik zijn armen om de stam en met mijn mond tegen de stam sprak ik het woord “boom”. Nog geen resultaat. Thuisgekomen pakte ik een grote koperen bak waar hout in lag, maakte die leeg en echode het woord boom nogmaals. Nog geen resultaat.
De volgende morgen toen ik weer in het gezin kwam kreeg ik enthousiaste verhalen van de anderen. Maarten had de kamers langs gerend en overal heel hard “boom” geroepen.
Dit was het begin. Bij het ontbijt smeerde ik een boterham voor zijn broertje Karel. En daarna vroeg ik aan Maarten wat hij op zijn boterham wilde. Geen antwoord. Toen legde ik zijn boterham zonder beleg op zijn bord. Dit leverde heel boze geluiden en gegrom op. En toen kwam het er uit: “Appelstroop”! Hij leerde heel snel, hij was intelligent. Na drie maanden ontstond er een woordenschat van 50 woorden. Daarna ging het snel. Zodra hij zich in de spraak enigszins uit kon drukken hielden zijn gegil en kopstoten op.
In zijn tekeningen kwam van alles voor behalve levende wezens. Hij kon zo uit de hand alle perspectieven, van trappen, balkonnetjes en deuren zonder liniaal tekenen. Dit kon hij omdat hij de perspectieven altijd in een spiegel achterwaarts kijkend, bestudeerde.
Hij is tot lezen en schrijven gekomen. Ook mocht hij naar de kleuterschool , waar ik eerst naast hem en later in de klas er naast zat.
Hij leerde nog fietsen van mij, terwijl ik dat zelf nog niet eens zo lang kon!
Maarten ging toen naar een instituut en kreeg spraakles. Later kwam hij op het Antropologisch Instituut, Schoorlwald te Schoorl, waar hij nu nog verblijft. Als hij nu belt om een afspraak te maken en ik de telefoon opneem, is hij al met het gesprek begonnen! Hij reist dan zelfstandig met de trein.
Ik heb ook nog een tijdje voor een meisje gezorgd. Hanneke, hier midden op de foto. Ze was minder autistisch.
