Terug in Ottersum

In onze tuin kan men heel nostalgisch, bamboes en orchideeën vinden.

Uit de mozaïeken naar Japans historische voorstellingen, die ik in de tuin gemaakt heb kan men opmaken dat er geen gevoelens van haat zijn over het verleden in Nederlands Indië. De geschiedenis van ons verleden zie ik als iets wat doorverteld moet worden. Mijn kinderen hebben nooit mijn moeder leren kennen. Op deze manier krijgen zij dan toch iets van dit verleden mee.

Samen met Jacques geef ik als gastdocente gastlessen op scholen en voor wie dat maar wil. De Japanse Expansie, de andere Holocaust, zoals die wel zo wordt genoemd, wordt vaak vergeleken met de Duitse Holocaust. Er zijn overeenkomsten, maar men kan echter het ene leed niet met het andere vergelijken.

Waar de Duitsers met bommen en met gas werkten, zo deden de Japanners het met het zwaard en langzaam uithongeren en van een massale liquidatie in Nederlands Indië is het net niet gekomen. Het verschil zit hem vooral in het feit, dat de Duitsers hun spijt betuigen, en Japanners daarin achterwege blijven.

Samen met Jacques werkte ik met de burgers van de gemeente Gennep aan de mozaïeken van het

Ellen Hofmann plein.

Ieder vanuit zijn achtergrond: leerlingen van een muziekschool, kerkgemeenschappen, carnaval verenigingen enzovoorts. En wij deden dat vanuit ons gastdocentschap. Jacques maakte een Indonesische hoofddeksel en ik beeldde de Jappenkampen uit. Drie vlaggen: de Japanse, Nederlandse en Indonesische vlag zijn er op te zien.

Wij zijn lid van de Stichting Japanse Ereschulden. De overlevenden van de Japanse bezetting en agressie zijn lange tijd een vergeten groep geweest. Daarom konden zij hun verhaal niet kwijt. Voor Europa, maar ook elders was dit een ‘ver van hun bed gebeuren”.De JES komt op voor de rechten van diegenen, die blootgesteld zijn geweest aan grove schendingen van de Mensenrechten. Deze hebben recht op reparatie, rehabilitatie en compensatie.